قیافه‏اش مصمم‏تر، رنگ او برافروخته‏تر، سیمایش گلگون‏تر و چهره‏اش شکفته‏تر مى‏گردید
و وجد و شور مخصوصى در امام مشاهده مى‏شد.[4]

برخى از مقتل نگاران آورده‏اند که در ساعت آخر براى یک لحظه اشراقى بر دل نورانى
امام تابیدن گرفت، و در آن احساس نمود که وى از سوى خداوند مجاز است زنده بماند و یا
به وصل دوست بار یابد. «خیر بین النصر على اعدائه و بین لقاء اللَّه تعالى»، این ارتباطى
است ناگفتنى و پیامى است برون از شرح و وصف. امام حسین(ع) که در حال و هواى دیگرى
بود و جز به معبود ومعشوق نهایى خود نمى‏اندیشید(لقاء اللَّه تعالى) دیدار خداوند را بر بقاء
در این دنیاى ناسوتى برگزید[5] و آن خداى دوستى، وى را به سوى دوست فرا خواند.

حتى امام حسین در لحظه شهادت تبسم بر لبان خود داشت و خندان و شاداب بود. او آرام
و شاد و بشاش و متبسم و خندان است. شمر از او سر مى‏برید اما وى چون گل شکفته است [6]
چرا که وظیفه خود را به انجام رسانیده و اینک در آستانه وصال با معبود و معشوق ومحبوب
خویش است. آرى این است نتیجه عشق و معرفت به پروردگار، و این است نتیجه اداء
تکلیف و انجام مسؤولیت و وظیفه. آرامش خاطر و سکون و طمأنینه حاصل ارزشمند
خروج از عهده تکلیف است. و چه موهبتى از این ارزشمندتر.

قصور و تقصیر در اداء وظیفه، تشویش و اضطراب را در فرد (و سپس در جامعه) به
همراه دارد و هر چه ناتوانایى و کوتاهى در این‏باره بیشتر، تزلزل و ترس و هراس نیز بیشتر
است. چنانکه هر چه سعى در اداء تکلیف و کوشش در انجام وظیفه بیشتر و هر چه مقصد و
مقصود مهمتر و خطیرتر، آسایش روح، سکون خاطر، شادى ضمیر و آرامش وجدان نیز
فراهم‏تر و تأثیر عظیم آن در فرد و اجتماع ملموس‏تر و محسوس‏تر مى‏باشد. چیزى که
بسیارى از آن غافل و بى خبر و از دست‏آوردهاى آن ناآگاه مانده و رابطه و پیوند على و
معلولى را گم کرده‏اند.

پیامبر اسلام(ص) از زمان پیشین پیرامون اصحاب امام حسین(ع)، آن عاشقان کوى
دوست و شیفتگان وصال یار چنین فرموده بود: لا یجدون الم مس الحدید[7]. آنان درد و رنج و
اصابت اسلحه آهن را نمى‏یابند. چگونه مى‏شود نیزه و خنجر به بدنى فرو رود و بیرون
کشیده شود و خون جارى گردد لکن احساس سوزش و درد در میان نباشد؟ پاسخ این است
که اینان چنان شیفته و دلباخته کوى دوست و راهى به سوى آن دیار بودند که سر از پا
نمى‏شناخته و برخورد با سلاح‏هاى گوناگون را به چیزى نمى‏گرفتند و کوچک‏ترین اعتنائى